Orta məktəbdə oxuduğumuz illərdə onlarla müəllimimiz olub. İllər keçir, orta təhsili başa vururuq, təkrarolunmaz xasiyyəti, tələbkarlığı, yersiz sərtliyi, yaxud, xoş xasiyyətliliyi və səmimiliyi ilə fərqlənən bu müəllimlərdən, müəyyən səbəblərə əsasən, hamısını eyni dərəcəli hörmətlə yad etmirik. Bəzilərini isə, əsaslı olaraq, əsl müəllim adını daşımağa layiq görmürük.
On il çox böyük vaxt parçasıdır ki, gündə gördüyün, səsini eşitdiyin insanların pis, yaxud, yaxşı cəhətlərini görüb tanıyasan. On il bəs edir ki, müəllimlərdə olan insanlığa, şagirdə qarşı onlarda olan hörmətə-sevgiyə qiymət verəsən. Bəzən olur ki, məktəbi başa vurduğuna sevinirsən, amma, kədərin də olur: sevimli müəlliminlə ayrılırsan. Yəqin ki, hər məktəblinin seimli müəllimi olub.
Mənim üçün ən sevimli müəllim, dil-ədəbiyyat dərsi deyən Abbas müəllim olub.
1975-ci ilin 1 sentyabrı, 4-cü sinfə qədəm qoyuruq! Həmin il, ilk dərs günündə, ilk dərs saatında Azərbaycan dili fənnindən dərs məşgələmizə təzə bir müəllim gəldi. Hamımız ayağa qaxdıq, təşviş və maraqla dayandıq. Sinifdə olanlar bu ucaboylu, gülərüzlü müəllimi tanımadı. Salam verib «oturun» dedi. Səssizcə keçib yerində əyləşdi, jurnalı açıb nəsə yazdı, bir az keçdi, ayağa durub özünü təqdim etdi. Bu il bizə Azərbaycan dili və ədəbiyyatı fənlərini tədris edəcəyini dedi. Jurnaldan bir-bir adlarımızı oxuyub tanımaq istədi. Dediklərindən aydın oldu ki, institutu təzəcə bitirib, Parakənd orta məktəbinə — bizim məktəbə təinat alıb. İlk dərsidir. Özü 3-4 km aralı, qonşu Daryurd kəndindəndir.
Çox aramla, mehribanlıqla heç kimdən heç nə sual-cavab etmədən, birbaşa dərsə keçdi. Mövzu Azərbaycan dilinə giriş idi. İlk dedikləri belə oldu:
— Azərbaycan dilində 40 milyon insan danışır (əlbəttə ki, həmin dövrün statistikası ilə). Bunların 7 milyonu Azərbaycan SSR-də, 30 milyonu İranda, 3 milyonu kənarda məskunlaşıb. Biz iki imperiya arasında parçalanmış millətik.
Bu sözlər elə bil məni göyə qaldırıb yerə çırpdı. Sanki qəflət yuxusundan ayıldım. Hələ də bu iddiadayam ki, məni millətçiliyə bu əziz xələf müəllimim yoluxdurub.
Sonra dilimizin gözəlliyindən, ədəbiyyatımızın zəngin olduğundan danışdı.
Abbas müəllim 5 il bizim sinfə dil-ədəbiyyatdan dərs keçdi. Mənim dünya görüşümün, daxili fəlsəfəmin formalaşmasında sevimli müəllimin böyük əməyi olub. Çox mətləblər öyrədib mənə, elmin-savadın çox sirləri ilə tanış edib.
Mənə şeiri Abbas müəllim sevdirib, əsl şeir yazmaq texnikasını, şeirin incəliklərini başa salıb. Bu gün şeir yaradıcılığım üçün iki kamil insana borcluyam: Abbas Qasımova və Nizami Nikbinə.
Əzbərçilikdən heç zaman xoşum gəlməyib. Orta məktəbdə başa düşə bilmədiyim heç nəyi əzbərləyə bilmirdim — nə aksiom, nə teorem, nə formula, nə mətn, nə də şeir. Mən bunu Abbas müəllimə deyəndə mənə bir fənd öyrətdi. Əzbərləyəcəyim şeiri bənd-bənd cümlə şəklinə gətirib yazmaq, mətni mənimsəmək və bundan sonra əzbərləməyi anlatdı. Necə də rahat və mənalı alınırdı. Həmin vaxtlar, yazılı tapşırıqlarda durğu işarələri ilə bağlı çox çətinliyim vardı. Nə qədər əlləşsəm də, qalmırdı qaydalar yadımda. Günü bu gün də unutmadığım bu qaydaları müəllimim asanca aşıladı mənə.
Saymaqla qurtaran deyil Abbas müəllimdən əxz etdiklərim.
Abbas müəllim fiziki baxımdan güclü olsa da çox təsadüfi halda özündən çıxar, səsini qaldırar, kimisə tənbeh edərdi. Səbrli insan idi. Müəllimim şagirdin qəlbinə yol tapmağı, onunla tək müəllim-şagird yox, həm də dost kimi münasibət qurmağı bacarırdı. Bütün bu keyfiyyətlərinə görə Abbas müəllim mənim ən sevimli müəllimim olub.
Biz 9-ci sinfə keçəndə Abbas müəllim iş yerini öz kəndlərinə dəyişdi. Ondan sonra onun yeri mənə daha aydın göründü.
Oxuduğum məktəbdən gedəndən sonra da, tələbəlik illərimdə də Abbas müəllimi ara-sıra görürdüm. Məlumdur ki, tələbəçiliyim Gəncədə keçib. İnstitutu bitirib Bakıya təyinat aldım. Tale sınaqları, iş-güc, doğma elimə yollarımın qapandığından ömrün meqapolisdə keçən hissəsində onunla görüşə bilməmişəm.
Bu gün ən dəyərli müəllimimin dünyasını dəyişdiyini eşidəndə dünya başıma uçdu.
Allah rəhmət eləsin!
