Tez-tez baş tutan məhlə toplantılarından bugünkünün başlanğıcı idi. Poeziya, musiqi, rəqslərin bütün növləri ilə zəngin olan bu tədbirlərə məhlə camaatı başdan-ayağa hazır olurdu. Artıq hamımızda vərdiş halına da çevrilmişdi. Bu tədbirlərin səbəbləri müxtəlif idi: kiminin övladının dünyaya gəlməsini, kiminin instituta qəbul olmasını, qonşulardan birinin maşın almasını, qəribçilikdə yaşayan ailə üzvlərindən hər hansı birinin qonaq gəlməsini, fəsillərin dəyişməsini, hətta altıncı sinifdə oxuyanda “Ozan” verilişində mənim “Ana” şeirimin oxunmasına qədər, daha nələr-nələr yığışıb təmtəraqla qeyd edirdik. O qədər səmimi, təbii olurdu ki, məhlədən ötən hər kəs ayaq saxlayıb cani-dildən tədbirin iştirakçısına çevrilirdi. Elə bugünkü kimi.
O tərəfdən Zəhra xala bərkdən-bərkdən səsləndi:
-A bala, ay Səməd, ay İntiqam, bəs o iki qərib oğlan kimdir? Tanımadım axı onları. Bax gör, bayaqdan bizim məclisə necə marıt-marıt, sakit-sakit tamaşa edirlər. Məhlə uşağına oxşamırlar axı.
Səməd tez cavab verdi:
-O qıyıqgöz oğlan Kazım əminin nəvəsi Tarquludur, Zəhra xala.
-Bizim Kazımın? Maşallah, nə böyük oğlan olub! Xalası Arzudan da böyük.
-Gülərüz, qaraşın oğlan isə kənd soveti Yaqubun oğlu Yusifdir, Məktəbdə Çiçəklə, Cəmilə ilə oxuyurlar. Tarqulu Cəmiləyə aşiq olduğundan tez-tez məhləmizdən gəlib keçirlər.
-Həə. Bizim şahmatçı qızımız Cəmilənin dərslərdən, yarışlardan başı açılır ki, a bala? O hardan bilsin sevmək nə təhər olur?
Səməd Zəhra xalaya bacım oğlu Tarqulunun yanındakı oğlanı tuş verəndə özümü saxlaya bilməyib cavabın davamını, yəni ikinci hissəsini böyük məharətlə öz üzərimə götürüb çoxdan içimi göynədən bu kini fürsət məqamında darmadağın etməyə nə təhər başladımsa, onu bir Allah bilir:
-Bax, Zəhra xala, o oğlan ki var ha, məktəbdə bizdən üç sinif yuxarı oxuyur. Səhər növbəsi onlar, günorta növbəsi biz olduğumuzdan nəinki eyni sinifi, hətta eyni partanı da bölüşürük. Dərs vaxtı qurtarır, ancaq bu oğlan oturduğu yerdən qalxmaq istəmir ki, istəmir. Ta ki, bizim dərsimiz başlayana qədər. Hər dəfə də guya ki, fizika, riyaziyyatdan məsələ həll edir, hər gün ən azı on dəqiqə başının üstündə saxlayır məni, zəhləmgetmiş oğlan. Bax, elə dünən riyaziyyatdan ən asan məsələnin həllini tapa bilmirdi. Mən yeddinci sinif şagirdi ola-ola ayaqüstə şifahi yolla həll elədim. Cavabını da bilərəkdən demədim ki, qoy əziyyət çəksin. Eybi yox, mən başı üstə gözləyərəm. Heç basketbol oynamağı da bacarmır. Bir topu səbətə sala bilmir. Hər dəfə gəlib məşqlərimizə baxır ki, öyrənsin. Mən də aradabir acıqca topu ona tərəf əlimdən möhkəm çıxarıram ki, gedib başına dəysin və ona dərs olsun.
-Nç, nç, nç indiki cavanların hamısı belədir. İpə-sapa yatmırlar ki, yatmırlar. Top dəyir barı?
-Yox, onda topu tez tutur.
-Yəqin, o da hirsindən topu tullayır sənə tərəf, hə? Eləmə, a qızım, cavan uşaqlarsız, savaşıb edərsiz, əlinizdən xəta çıxar.
-Nə hirslənmək, Zəhra xala, elə sevinir ki. Top əlində gülə-gülə gözləyir ki, ona tərəf gedim, topu ondan hirslə alım.
-Booy, bə bayaqdan xalxın uşağın şərləyib deyirsən oynamağı başarmır. Başarır da, ay qızım.
Zəhra xala mənə xətir təəssüflənsə də, amma Allah tərəfi, oğlana günah aldırmaq fikrində deyildi. Əslində ona bərk qanı qaynadığını büruzə vermiş kimi idi.
Bəlkə də, Zəhra xala yanaşı bütün qonşuların da ürəyinə damıb, əyan olmuşdu ki, bugünkü məhlə toplantısının başlanğıcının təsadüf iştirakçısı olan bu gülərüz boy-buxunlu oğlan gələcəkdə bitib tükənməyən bir filmin baş qəhrəmanı olmaqla bərabər ondan gileyli, ondan narazı Arzunun tərəf müqabili olacaqmış. Beləliklə, nağıl ömürdən, dastan ömürdən bir hissəni izlədiniz. Gələn görüşlərədək!
Hələlik birinci seriyanın sonu…
