Автор: admin

Belə bir filosof vardı: Asif Ata. (25.IX.1935 — 5.VI.1997) Özüm bilərəkdən “rəhmətlik” yazmıram

Anamın həsrəti   Bilirəm, sən məni necə sevirsən, Sənin ilk beşiyin, ilk qucağınam! Gözünü hayana

Alı kişi neçə illər Həsən xana ilxı otarıb ömrünü, gününü onun qapısında çürüdüb, saqqalını ağartmışdı.

Bir müddət bundan əvvəl çağdaş Türkiyə ədəbiyyatının tanınmış nümayəndələrindən biri İskəndər Palanın

(Hekayələri burada) Gecə növbəmin bitməyinə iki saat qalmışdı. Pəncərədə ay işıq saçırdı. Şirin bir yuxu

(Poema) Çevirdim ”tarixin” köhnə varağın, Gətirdim sizlərə bir eşq sorağın. Bir az yaxın otur əziz oxucu

Xan dostu, amandı, qoyma, gəldi! Didarı yamandı qoyma gəldi!                      (M.Sabir) Yaşadığım

Məhəmmədi – Bakı şəhərindən 17 kilometr şimal-şərqdə, Abşeron yarımadasının demək olar ki, ortasında

Axund Ruhullanı güllələyən qoçu Hacıməşədinin aqibəti necə oldu? – Novxanı söhbətləri 2500 il (bir çox

— Demək, sən mənə xəyanət etmisən? Onsuz da mən bunu hiss edirdim… Axır ki, öz dilindən eşitdim…