Qocaldım
Hayıf, cavanlığım getdi əlimdən,
Arzumun gülşəni soldu, qocaldım.
Növrağı pozulan bu şair könlüm,
Qəmlər dəryasına daldı! Qocaldım.
Görmədim vəfasin, nə sədaqətin,
Qohumun – qardaşın, dostun, dövlətin.
Yüküm ağır oldu, yollarım çətin,
Tale köhlənindən saldı, qocaldım.
Yalvarım, deyirəm, əsən yellərə,
Bir xəbər aparsın bizim ellərə.
Ömrümün sazında ötən tellərə
Fələk mizrabını çaldı — qocaldım.
Vətən müqəddəsdir, ata bilmirəm!
Namusu şöhrətə sata bilmirəm!
Fikirdən, xəyaldan yata bilmirəm!
Hicran taqətimi aldı, qocaldım.
Daşqınam, gəzirəm batan baxtımı,
Məni qürbətlərə atan baxtımı!
Amandı, oyadın,yatan baxtımı-
Karvanım yollarda qaldı, qocaldım.
