Aslan Quliyev

Zəri atmaq istəyəndə əli havada donub qaldı. Yenidən kimsəsiz kənd qəbirstanlığı canlanırdı gözləri önündə.

— Sənə nağıl danışımmı?  — Danış, — qızcığaz dedi. — Bu böyüklər üçün nağıldı. —

- Burubsan. - Nəyi? - karıxıb qaldım. - Hekayəni.

Dovşan qaranlıq düşəndən sonra bu adamla çayın sahilindəki bağda görüşürdü. Adam polisdə işləyirdi, nə

  Qız sükut və qaranlıq içində uyuyan payız bağında şam ağaclarının arasındakı tapdaq cığırla qorxa-qorxa

Geyinib qadınla vidalaşdı, mən həmişə bu vaxtlar evdə oluram, qadın deyirdi

                                                                (Mövzu aktuallığını itirməyən hekayələrdən)  

- Elədir, - dilxor halda təsdiq elədi, - hərə öz yoluyla getməlidi. Bizim yolumuz yanlış idi.