Əli Bəy Azəri

İlk dəfəydi İstanbulu göydən seyr edirdim. Bərli, bəzəkli binalar günəşin al şüaları fonunda bərq vuraraq

İlıq bir yaz axşamıydı. Dağətəyi yerlərdə bahar mülayim keçdiyindən hava insana məlhəm kimi gəlirdi.

-Axşam səni də iclasa çağırıblar? -Xəbərim yoxdur. -Necə yəni xəbərin yoxdur? Direktorun sənə deməyib ki?

-Bəs “Əl-Mənsur” surəsini necə? Onu da oxuya bilərsən?

Onunla şəhərin mərkəzində Nəsimi bazarının yaxınlığında sırf təsadüfdən rastlaşdım. Şirniyyat dükanının

Həmin gün elə bil axşam lap tez düşmüşdü. Qaranlıq da çox qatıydı. Sanki səhərdən bəri yarımadaya çökmüş

  Onlar qəbiristanlığa çatanda gün günortanı keçmişdi. Darvazadan içəri keçən kimi Azər maşını sağa

Onda Nəcməddinin üç yaşı olardı. Ermənilər onların yaşadığı kəndi işğal etdilər. Ailəliklə kənddən çıxıb

Bir ay taksi sürməklə əsl bazar adamı olmusan. – Arvad bunu deyən kimi maşının qapısını çırpıb getdi.

Sovet dövrü bir aprel el arasında Aldatma günü kimi qeyd olunurdu. İldə bir dəfə ərkimiz çatan dost-tanışı