Vəfasız
İndi axşamlar mənim ağuşumda qarışır,
Təkçə sən ağuşumda dincələmmədim, heyif!
Hətda sükut da mənim ləhçəm ilə danışır,
Mənsə sənin dilini öyrənəmmədim, heyif!
Deyirdinki səninəm, xumar gözlər sənindi,
indi yadlarmı baxır mənə yurd olan gözə?
Söylə kimin dodağı layiq görülür indi,
«Səni sevirəm» deyə mənə vird olan sözə?
Bir fincan qəhvənin də qırx il xətiri varmış,
Əlin dəyən fincan da qoxunu unutmadı.
Varlığında duymadıq, yoxluğun ətri varmış,
Toxunduğun çiçəklər başqa sığal tutmadı.
Bu əngin şəhəri də sənin üçün sevirdim,
İndi küçələr belə and içir sənsizliyə.
Səni «Sənsiz Küçələr» dastanına çevirdim,
Məni bu küçələrdə yalnız qoydun nə deyə?
İndi hər bir şeirimin gizlənmisən içində,
Nəğmələrim — ayrılıq, bəstələrim əzablı.
Bir sevda nəğməsiydik, yaşadıq bir biçimdə,
Hər xatirən bir xəncər —sınıq könlümə saplı.
Unutmuşdum özümü sənə tərəf üzərkən,
Demək sən deyilmişsən varacağım sahilim.
Sevginin sərxoşutək səmalarda gəzərkən,
Məgər dərin sularda boğulmuşam, nə bilim!
Axı sənə, vəfasız, «tək sənsən» dediyim gün,
Kainat qədər geniş qəlbimdə yer almısan.
Sonsuzluqdan sıfıra çevrilmisən büsbütün,
İndi bir başqasının kölgəsində qalmısan.
Anladımki məhəbbət hər gələnə sunulmaz,
Ülvi məhəbbət yalnız, aid imiş Allaha.
Özümə verdiyim söz: sudan heykəl yonulmaz,
Fani olan nə varsa, vurulmamaq bir daha!..
