Ay qoca dünya…
Məndə küsmək adət deyil əzəldən,
Mən səndən küsmədim, ay qoca dünya.
Özümdən küsmüşəm yeri gələndə,
Mən səndən küsmədim ay qoca dünya.
Şumal oğlan idim, gənc idim mən də,
Eşq adlı kövhər də, inci də məndə.
Hərdən gileylənib incidim mən də,
Mən səndən küşmədim, ay qoca dünya.
Dağların dağ boyda tabı məndədir,
Duyğunun təmizi, safı məndədir.
Ruhlara açılan qapı məndədir
Mən səndən küsmədim, ay qoca dünya…
Bulağın başında isti yandırdı,
Ocaq dura-dura tüstü yandırdı.
Ümid bəslədiyim küsdü, yandırdı,
Mən səndən küsmədim, ay qoca dunya.
Bir kasıb bağbanam, bağım da yoxdur,
Sinəmdə çal-çarpaz dağım da çoxdur.
Köksüm qəmlə dolu, ahım da coxdur
Mən səndən küsmədim, ay qoca dünya.
Mən görmüşəm ürək üzmək nə imiş,
Ağız əyib, dodaq büzmək nə imiş,
Nahaq yerə umub küsmək nə imiş
Mən səndən küsmədim ay qoca dünya.
Bir ana bir dünya gözəli doğdu,
Ramizi bu dünya gözəli boğdu.
Özü dara çəkdi, öz əli boğdu,
Mən səndən küsmədim, ay qoca dünya.
Yaşa hələ…
Hüseyn Arifə rəhmət
Cavan ömrü yelə verdin,
Qoca ömrü yaşa, Ramiz.
Gül-çiçəkli yaz sevirdin
Gəlib cıxdın qışa, Ramiş!
Gəzdin məğrur ərən ömrü,
Tanrı qismət verən ömrü.
Nə deməkdir Kərəm ömrü,
İndi düşdün başa, Ramiz.
Saç ağarıb, dümağ qardı,
Qız qaytaran vaxtın vardı.
Gözün görmür, qulaq kardı,
Dərdin gəlib qoşa, Ramiz!
Dilin bala batmasa da,
Ürəyinə yatmasa da,
Əlin aşa çatmasa da,
Başın catıb daşa, Ramiz!
Həyat bir də düşməz ələ,
Bu gününə şükür elə.
Tezdi, doydum demə hələ,
Hə bacarsan yaşa, Ramiz.
26.10.2023, Xırdalan şəhəri
Var
Ömrümün, günümün qürub çağında,
Mənə yaradanın bir ətası var.
İlahi bir gözəl çıxıb qarşıma,
Hər nazı, qəmzəsi, hər ədası var.
Narın-narın, diri-diri yandırır,
Bir əli su tökür, biri yandırır,
Göyü qarsalayır, yeri yandırır,
Fələyin belə də «şər xatası» var.
Könül əzabımı duymur bəlkə də,
Özünü o yerə qoymur bəlkə də.
Nə çoxdu «bəlkələr»…qıymır bəlkə də
Cavan deyil deyəm, «yar butası» var.
Üzümə gülməyi məhəbbət deyil,
Halımı bilməyi mərhəmət deyil.
Qorxulu ilğımdır, səadət deyil,
Ramizin başında bir xətası var.
Sənin
O qədər sözüm var sənə deməli,
Bir sözüm, söhbətin yoxdurmu sənin?
«Lal-dinməz» oynadıq – bəs eləməzmi,
İnsafın, mürvətin yoxdurmu sənin?
Nə qədər bəxtimdən inciyim, küsüm?
Nə qədər həyatdan əlimi üzüm?
Nədir ki, bir şirin, incə təbəssüm,
Heç mehrin, ülfətin yoxdurmu sənin?
Əllidir həsrətin yaşı, bilirsən,
Qurumur gözümün yaşı bilirsən.
Yanır ürəyimin başı bilirsən,
Bir damcı şərbətin yoxdurmu sənin?
Ərin bəxtəvərdir, bilirmi barı,
Sənsən səltənəti, sərvəti-varı.
Gözümdə boğmusan xoş xəyalları,
Ramizə rəğbətin yoxdurmu sənin?!
O mənəm
Bir qaydadır, qara telə dən düşər,
Dağ başına duman çökər, çən düşər.
Bəxtikəmin bəxti ondan gen düşər –
O mənəm… Ramizəm.
Ürəyim var, qübarlanan, qəmlənən,
Yaralarım sim bağlayıb simlənən.
Arzuları gözündəcə nəmlənən –
Bir canında min bir dərdi cəmlənən
O mənəm… Ramizəm.
Dərd çəkməkdən bağrı şan-şan olmuşam,
Dərd çəkənə canı yanan olmuşam.
Çəkə-çəkə şirin candan olmuşam –
O mənəm… Ramizəm.
Aç yaxamı, sinəmdəki dağa bax,
Gözlərimə ağ salmısan, ağa bax.
Döndərdiyin müqəvvaya bax, ha bax,
O mənəm… Ramizəm.
Yerdən
Mən, dəvəsi ölmüş ərəb,
Çox gördüm arsız, bişərəf.
Əl uzandı mənə tərəf,
Əlimi üzdüyüm yerdən.
Kim çəkib mən çəkən dərdi,
Yer qədərdi, göy qədərdi.
Çayır bitdi, ot göyərdi,
Gül-çiçək düzdüyün yerdən.
Ömür zəmidir, biçirəm,
Haqqa gedən yol seçirəm.
Qanadı qırıq keçirəm,
Qıy vurub süzdüyüm yerdən.
Abad olsun künc-bucağım,
Sönməsin odum, ocağım.
Daha yoxdu umacağım,
Umduğum, küsdüyüm yerdən.
