Tənhalıq düşüncələri
Yay keçdi, yetişdi yenə də payız
Saralan yarpaqlar yerə tökülür.
Pəncəra önündə durub əlacsız-
Baxıram, bayırda dünya sökülür!
Şüşəyə yapışan tənha vücudum
Titrəyən budağı sayır həmdəmim.
Bilmirəm kimlərdi yaxınım-yadım!
Bilirəm: bu budaq, bu külək mənim!
Sinəmə bir sükut çöküb — nə şirin!
Əriyib, yox olub mənimçün dörd yan.
Olsam da tənhası bu göyün-yerin,
Küləklər qoymur ki, darıxam bir an!
Xəyalım qoşulub bu küləklərə!
Hansı illərimə qonaq olacaq?!
Qəlbimdə səslənən gündə min kərə-
Cavabsız suallar cavab alacaq…
Biləydim
Görməyə keçmişdən bircə günümü,
Fələkdən razılıq ala biləydim!
Enişdi-yoxuşdu həyat yolumda,
İzimi yenidən sala biləydim!
Çəkirəm həsrətin o keçən dəmin,
Gorünmür axırı nisgilin-qəmin!
Cavanlıq eşqimin, o ilk sevgimin,
Bir gecə mehmanı ola biləydim!
Dönəydim dağların axar selinə,
Gedəydim gəncliyin odlu ilinə!
Çevrilib o dövrün sevgi yelinə,
Bir gözəl köksünə dola biləydim!
Olaydı həmdəmim o yaşıl meşə,
Güləydi üzümə nərgiz- bənövşə!
Götürüb tütəyi çıxaydım döşə,
Bayatı üstündə çala biləydim!
Xaliqəm, gün keçir, ağarır saçlar,
Çoxalır kökcümdə həsrət, intizar!
Mənə «Gəl!»- deyəydi o düzlər, dağlar,
Yer tapıb köksündə qala biləydim!
