Danışaq
Aşıq qardaş, acqarına nə qədər,
Bu torpağa məhəbbətdən danışaq.
Acımızdan gözümüzə su enib,
Gəl bir az da yağdan, ətdən danışaq.
Çoxdu bizi burunlayan, xorlayan,
Səbrimizi hər yerindən zorlayan,
Bu ölkənin havasını korlayan,
Neçə-neçə üfunətdən danışaq.
İçindəyik bir sağalmaz illətin,
Sonu yoxdu heç cür zülmün-zillətin,
Harda xoşdu güzəranı millətin,
Hansı şəhər, hansı kənddən danışaq.
Dərd deyil ki, ağzı günə yatmışıq,
Dərd odu ki, dayaz yerdə batmışıq,
Etibarı üç quruşa satmışıq,
Hansı üznən sədaqətdən danışaq.
Bir az utan arvadından, balandan,
O ekrandan hörüldəmə yalandan,
Duxun çatsa bir azca da talandan,
Qara xalqa qara vəddən danışaq.
Elə köhnə it ulayan şəhərdi,
Bu zülmətin nəyi sənə səhərdi,
Taleyimiz hardan baxsan zəhərdi,
Nə şəkərdən, nə şərbətdən danışaq.
Günlərimiz bir-birindən boz, quru,
Boğuluruq hamımızı toz qırır,
Şər oturub təpəmizdə qoz qırır,
Hansı xeyir əlamətdən danışaq.
Çox ağırdı uymaq olmur şərtlərə,
İşıq yolu bağlanıbdı mərdlərə,
Bəlkə gedib çarə gəzək dərdlərə,
Bəlkə elə təbabətdən danışaq?
Arxa çıxır, dayaq durur, güc verir
Arxa çıxır, dayaq durur, güc verir,
Hər tərəfdən şər, anası qəhbəyə.
Bu həyatdı, oğulsansa sinəni,
Axıracan gər, anası qəhbəyə.
Sinəmizə çökən qansız pis çöküb,
Gözümüzə duman gəlib, sis çöküb,
Gör necə də tülkü kimi diz çöküb,
Çinar boylu nər, anası qəhbəyə.
Ancaq bizdə çaqqal-çuqqal bəbirdi..
Heç kim baxmır son mənzili qəbirdi,
Dar məqamda «sə-bir»di ki, «sə-bir»di,
Nə deyəsən zər anası qəhbəyə.
Biz neynəyək, nə imkan var, nə, əldə?
Sınamışıq neçə dəfə dueldə,
Milyon dəfə yendirilib bu eldə,
Min ər oğlu ər, anası qəhbəyə.
Xəyalların dadı-tamı olmayıb,
Arzuların evi-damı olmayıb..
Heç bir eşşək iş adamı olmayıb,
Heç nə düşmür tər anası qəhbəyə.
Ər oğulun qeyrətində çat olmaz,
Şah şah olsa hər düdüyə mat olmaz.
Dürlü-dürlü söz deməknən at olmaz,
Bəllidi ki, xər anası qəhbəyə.
Ayaz, könlün çinarlardan boy yesin,
Hər süfrədən şadlıq dadsın, toy yesin,
Gedib harda nə yeyirsə qoy yesin,
Fikir vermə hər anası qəhbəyə…
