NAĞILLAR OLMASA
Bəzən mən deyəni söyləmir həyat,
Udqunub tuturam üzümü göyə.
Reallıq pıçıldar, «az nağılla yat»,
Uyuram nağıla, şirindir deyə.
Xəyal qırıqlığı olan nağıllar,
Dəyişir dünyanın hər an rəngini.
Divləri yox edir igid oğullar,
Ya ürək çox sevir Ərəbzəngini.
Bəlkə oyun qurub xəbis adamlar,
Ədalət yerini tutub sonunda.
Dönüb imarətə köhnəcə damlar,
Fatma şahzadənin durub yanında.
Amma bir başqadır nağıllar indi,
Göydə üç almalar üç ulduz olar.
Reallıq güc demək, nağıl şirindi,
Nağıllar olmasa ürək buz olar.
YENƏ ŞÜKÜR, İLAHİ
Deyilmidir düz etibar od-ocaq,
Çox ürəyi bu güvənci yaxacaq…
Necə edib əllərində oyuncaq,
Hiylə, məkir gözünə düz baxacaq?
Sənə gəldim, sənə, şükür, İlahi,
Yenə şükür, yenə şükür, İlahi…
İnsan oğlu, bir azca dur, yavaşla,
İç-içəyik xəyanətlə, savaşla.
Bu vicdanla, bu ağılla, bu başla
Ürəyində gəzdirdiyin o daşla,
Günəş bizi hələ çəkir, İlahi,
Sənə şükür, sənə şükür, İlahi…
Dünya zəmi, insan əkin, alaq çox,
Haqqı basan, əyrisi çox, yalaq çox,
Ürək yoxdu, ağız çoxdu, qulaq çox,
Əl də çoxdu, ətək çoxdu, balaq çox,
Qoruduğun dənə şükür, İlahi,
Yenə şükür, yenə şükür, İlahi.
GUNAHKAR
Ürəyinin qəlibini çəkmişəm,
Bilirəm ki, yaşayacam səndə mən.
Xəyalımı düşüncənə bükmüşəm,
Tərk edəcəm, qayıdacam gündə mən.
Ürəyindən gözlərinə yol edən
Puçurlanan kədərinlə axacam.
Göz-göz olub, yuva tikib, sevgidən,
Yanağının batığından baxacam.
Sevgi candı, canındakı can kimi,
Qıymasalar, çiçək açar, yaşar o.
Ha qaçsan da, damardadı, qan kimi,
Sərab kimi hey arxanca qoşar o.
Bir qayığam, xatirə dəniziylə
Ay batanda çəkilmələr götürər.
O dənizin pozulmayan üzüylə
Ay çıxınca, qabarmalar gətirər.
Sən öldürdün, çoxdan bitib getmişəm,
Qurtuluş yox xəyalımdan, nə qov, qaç.
Mən deyiləm, mən ki, çoxdan itmişəm,
Xəyalımdı, bu oynayan gizlənqaç.
Zaman durub, keçmişində qalmısan,
Ruhun tənbəl, umidlərin lap bekar.
Bu gününü özün dünən almısan,
Nə ağlama, nə axtarma günahkar.
ÇİLLİ QIZIN PAYIZI
Ayağım altında xəzəlin səsi,
Çəkirəm sinəmə torpaq ətrini.
Oxşayır ruhumu meşə nəfəsi,
Başımın üstündə açıb çətrini.
Agacda yarpaqlar alov-qəhvəyi,
Yerdəki nəm xalı buta- butadır.
Düşüb dığırlanmaq, vallah, havayı,
Yoxuş sürüşkəndir, azca xatadır.
Enişdə çay axır, axır şırhaşır,
Ya quşların səsi… harda Süleyman…
Qanım elə coşur, çayla yarışır,
Quş dili anlamaq istərəm yaman…
Qırmızı yarpaqda qızıl kəpənək,
Gecikib qatara, payıza qalıb.
Hələ dələyə bax, qoz yığır kənək,
Tüklücə quyruğu beldə ucalıb.
Gözümə-gözümə baxır ki, görəm,
Düymə gözlərinin qor işığını.
Mən necə sevirəm, necə sevirəm,
Meşənin bu payız yaraşığını.
Başında papağı, nəm göbələklər…
Bu meşə kimlərin nə dünyasıdı?
Koğuşda qulağın bir bala şəklər,
Yoxsa ki, bu gələn öz anasıdı?
Mən hansı havaya girirəm görən,
Dəli çılğınlığım qanda oynayır.
Böyürtkən qopardan, çiyələk dərən
Kiçik qız çəhrayı donda oynayır.
Bir anda meşənin sehrinə uydum,
Zaman tunelinin qapısı burda!
O qızın üzünü, səsini duydum,
Ruhumun sehrli körpüsü burda!
O kiçik bədəndə ruhum yer alır,
Sevincim, heyrətim onun hissidir.
Sarışın üzündə çillər qaralır,
Bu meşə gözündə yer kürəsidir.
Ağaclar, yarpaqlar, rəngbərəng xəzəl,
Bu qız o ahəngin mərkəzindədir.
Bu dünya bir başqa, bu dünya özəl,
Bu dünya tək onun öz gözündədir…
Soyunub ömrünü bir gödəkçə tək,
Əlli il geriyə dönmək olurmuş…
Sarışın, bir çilli qızla təkbətək,
Zaman maşınına minmək olurmuş…
ADAMAM
Hər duyğuya eşq demirəm,
Eşqə hədəf, tuş adamam.
Yanıb sönən daş kömürəm,
Ta ürəyi daş adamam.
Üzən eşqin girdabını,
Biləcək həsrət tabını.
Məhəbbətin kitabını
Oxumuş yaddaş adamam.
Yolda, izdə çoxdu Leyli,
Həm də Məcnundan gileyli.
Qıraqdan izləyib xeyli,
Mat qalan, çaşbaş adamam.
Öz unumda yoğrulmuşam,
Ələnmişəm, sovrulmuşam.
Öz özümdən doğulmuşam,
Həvvayla həmyaş adamam.
Zeynəbəm, qəlbim qalacıq,
Hər kəsə deyildir açıq.
Qurmuşam qardan alaçıq,
Buz kimi atəş adamam.
