Ədəbiyyat

Yəhya bəy Dilqəm — Təxminən XVIII əsrin sonu – XIX əsrin 1-ci yarısında Şəmkir rayonunun Dəllər-Cırdaxan

Od insanı yandırıb külə döndərir, su batırır.  Od insanı soyuqdan qoruyur, su insanın yanğısını söndürür.

– Boy, boy xoş gördük, ay Savet kişi! Şura arvad nətərdi? Oktyabr neynir? Aprel nağayrır? Üzüm ayağının

…Həmin qızı yenə də avtobus dayanacağında gördü. Əvvəlcə sevindi, ancaq bu sevincin ömrü bir neçə dəqiqəlik oldu.

Adam görürdü ki, yaddaşı durmadan zəyifləyir, zehni-hafizəsi gün-gündən xarablaşır. Adlar, telefon nömrələri

Pəncərədən baхıram. Pəh-pəh! Nə gözəl mənzərə, nə dadlı hava!.. Başmaq sеyrinə çıхmaq mеylindəyəm. Paltarımı gеyirəm;

Uşaqlar intihar edir, ilahi!   Özümə gələ bilmirəm — xəbər kanallarında acı bir xəbər getdi: Ata

BORCUNU VER ÇIXIM GEDİM A zalım, borcunu ver çıxım gedim, Borcu ayla, illə saxlamazlar ki! İmkan vermə

Pəncərə tərəfdə oturmuşdum. Yanımda oturan kimi onu tanıdım, ilk dəfəydi (yaşıl) sarafanda görürdüm.

Ədhəm krantda yaxşı-yaxşı yuyundu. Başını qaldıranda yanında qəşəng bir qızın dayandığını gördü.